درمان

هیچ درمانی برای سندرم گیلن باره وجود ندارد. اما دو نوع درمان می تواند بهبود را تسریع کرده و شدت بیماری را کاهش دهد:

تبادل پلاسما (پلاسمافرزیس):

قسمت مایع بخشی از خون شما (پلاسما) برداشته شده و از سلول های خونی شما جدا می شود. سپس سلول‌های خونی دوباره به بدن شما بازگردانده می‌شوند، که پلاسمای بیشتری تولید می‌کند تا آنچه که برداشته شده را جبران کند. پلاسمافرزیس ممکن است با خلاص شدن پلاسما از آنتی بادی های خاصی که در حمله سیستم ایمنی به اعصاب محیطی نقش دارند، کار کند.

ایمونوگلوبولین درمانی:

ایمونوگلوبولین حاوی آنتی بادی های سالم از اهداکنندگان خون از طریق ورید (داخل وریدی) داده می شود. دوزهای بالای ایمونوگلوبولین می تواند آنتی بادی های مخربی را که ممکن است در ایجاد سندرم گیلن باره نقش دارند، مسدود کند.

افراد مبتلا به سندرم گیلن باره قبل و در حین بهبودی نیاز به کمک و درمان توانبخشی دارند که شامل:

حرکت دادن بازوها و پاها برای کمک به انعطاف پذیری و قوی ماندن عضلات انجام می شود.

فیزیوتراپی و کاردرمانی در دوران ریکاوری به شما کمک می کند تا با خستگی کنار بیایید و قدرت و حرکت مناسب را به دست آورید

آموزش با وسایل تطبیقی، مانند ویلچر یا بریس، برای ایجاد تحرک و مهارت های خودمراقبتی

اگرچه برخی از افراد ممکن است ماه ها و حتی سال ها طول بکشد تا بهبود یابند، اکثر افراد مبتلا به سندرم گیلن باره این جدول زمانی کلی را تجربه می کنند:

پس از اولین علائم و نشانه ها، وضعیت به تدریج به مدت حدود دو هفته بدتر می شود

علائم در عرض چهار هفته به سطح بالایی می رسد

بهبودی معمولاً 6 تا 12 ماه طول می کشد، اگرچه برای برخی افراد ممکن است تا سه سال طول بکشد.

در میان بزرگسالان بهبود یافته از سندرم گیلن باره:

حدود 80٪ می توانند شش ماه پس از تشخیص به طور مستقل راه بروند

حدود 60 درصد یک سال پس از تشخیص، قدرت موتور را به طور کامل بازیابی می کنند

حدود 5 تا 10 درصد بهبودی بسیار با تاخیر و ناقص دارند

کودکانی که به ندرت به سندرم گیلن باره مبتلا می شوند، به طور کلی نسبت به بزرگسالان به طور کامل بهبود می یابند.

در کاردرمانی طنین با کادری مجرب در تلاشیم که بهترین مداخلات درمانی در جهت بهبود این بیماری اجرا کنیم.