- 0933-1853918
- 0263-2717337
سندرم آرنج تنیس‌بازان، که به آن “آرنج تنیس‌باز” (Tennis Elbow) نیز گفته می‌شود، به التهاب یا آسیب در تاندون‌های خارجی آرنج اطلاق می‌شود. این حالت معمولاً ناشی از حرکات تکراری و فشار بر روی عضلات و تاندون‌های ناحیه آرنج است. اگرچه نام آن به ورزش تنیس مرتبط است، اما این مشکل می‌تواند در هر کسی که حرکات تکراری مشابهی انجام می‌دهد، ایجاد شود.
علائم سندرم آرنج تنیس‌بازان (آرنج تنیس‌باز) شامل موارد زیر است:
1. درد در ناحیه خارجی آرنج: این درد معمولاً در ناحیه‌ای که تاندون‌ها به استخوان می‌چسبند، احساس می‌شود و ممکن است به سمت ساعد و مچ دست گسترش یابد.
2. ضعف در قدرت گرفتن اشیاء: ممکن است در انجام فعالیت‌های روزمره مانند نگه داشتن اشیاء یا باز کردن درها دچار مشکل شوید.
3. درد هنگام فعالیت‌های خاص: فعالیت‌هایی مانند نوشتن، استفاده از ابزار یا بلند کردن اشیاء ممکن است باعث تشدید درد شود.
4. احساس سفتی یا محدودیت در حرکت: ممکن است احساس کنید که دامنه حرکتی آرنج کاهش یافته است.
5. درد هنگام فشار دادن بر روی ناحیه آسیب‌دیده: لمس ناحیه خارجی آرنج ممکن است دردناک باشد.
سندرم آرنج تنیس‌بازان (تندونیت لاترال اپی کندیلیت) به دلیل استفاده مکرر و فشار بیش از حد بر روی تاندون‌های ناحیه خارجی آرنج ایجاد می‌شود. علل اصلی این وضعیت شامل موارد زیر است:
1. حرکات تکراری: فعالیت‌هایی که شامل حرکات تکراری مچ دست و آرنج هستند، مانند تنیس، گلف، و سایر ورزش‌ها یا مشاغل دستی.
2. استفاده نادرست از عضلات: تکنیک‌های نادرست در ورزش یا کار می‌توانند فشار اضافی بر روی تاندون‌ها وارد کنند.
3. افزایش ناگهانی فعالیت: افزایش ناگهانی در شدت یا مدت زمان فعالیت‌های ورزشی می‌تواند منجر به آسیب شود.
4. عوامل بیومکانیکی: ناهماهنگی در ساختار بدن، مانند قوس کف پا یا ناهنجاری‌های دیگر می‌تواند فشار بیشتری به آرنج وارد کند.
5. سن: با افزایش سن، تاندون‌ها و بافت‌های نرم ممکن است ضعیف‌تر شوند و بیشتر در معرض آسیب قرار بگیرند.
6. فاکتورهای ژنتیکی: برخی افراد به طور طبیعی مستعد مشکلات تاندونی هستند.
اگر علائم یا نشانه‌هایی از این سندرم را تجربه می‌کنید، مشاوره با پزشک یا فیزیوتراپیست برای تشخیص و درمان مناسب توصیه می‌شود.
تشخیص سندروم آرنج تنیس بازان (لateral epicondylitis) معمولاً شامل مراحل زیر است:
▎1. معاینه بالینی:
• تاریخچه پزشکی: پزشک از شما درباره علائم، مدت زمان درد، فعالیت‌های روزانه و تاریخچه آسیب‌ها سوال می‌کند.
• معاینه فیزیکی: پزشک ناحیه آرنج را معاینه می‌کند و ممکن است با فشار بر روی نقاط خاصی از آرنج، درد را ارزیابی کند.
▎2. آزمایش‌های تصویری:
• رادیوگرافی (X-ray): برای بررسی وجود شکستگی یا مشکلات استخوانی.
• MRI یا سونوگرافی: در موارد خاص، این آزمایش‌ها می‌توانند به شناسایی آسیب به بافت نرم و تاندون‌ها کمک کنند.
▎3. آزمون‌های خاص:
• آزمون Cozen: در این آزمون، پزشک از شما می‌خواهد که مچ خود را به سمت بالا خم کنید در حالی که او بر روی آن فشار می‌آورد. درد در ناحیه خارجی آرنج نشان‌دهنده وجود مشکل است.
• آزمون Mill: در این آزمون، پزشک مچ دست شما را به سمت پایین خم می‌کند و در صورت بروز درد در ناحیه آرنج، نشانه‌ای از سندروم آرنج تنیس بازان خواهد بود.
▎4. تشخیص افتراقی:
• پزشک باید سایر مشکلات مشابه مانند آرتروز، سندروم آرنج گلف بازان (medial epicondylitis) یا آسیب‌های عصبی را نیز بررسی کند.
اگر مشکوک به این سندروم هستید، بهتر است به یک پزشک متخصص مراجعه کنید تا تشخیص دقیق‌تری انجام دهد و برنامه درمانی مناسب ارائه کند.
▎درمان‌های ممکن:
1. استراحت: کاهش فعالیت‌هایی که باعث درد می‌شوند، می‌تواند به بهبود وضعیت کمک کند.
2. داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs): داروهایی مانند ایبوپروفن یا ناپروکسن می‌توانند به کاهش درد و التهاب کمک کنند.
3. استفاده از آتل: استفاده از آتل یا بند آرنج می‌تواند فشار بر روی تاندون‌ها را کاهش دهد.
4. تزریق کورتیکواستروئید: در موارد شدید، پزشک ممکن است تزریق کورتیکواستروئید را پیشنهاد کند تا التهاب کاهش یابد.
5. جراحی: در موارد نادر و شدید که درمان‌های دیگر مؤثر نباشند، ممکن است نیاز به جراحی باشد.
▎پیشگیری:
• تقویت عضلات: تمرینات تقویتی برای عضلات مچ و آرنج می‌تواند از بروز مجدد آسیب جلوگیری کند.
• استفاده از تجهیزات مناسب: در ورزش‌هایی مانند تنیس، استفاده از راکت مناسب و تکنیک صحیح می‌تواند فشار را کاهش دهد.
اگر درد ادامه پیدا کرد یا شدید شد، بهتر است با یک پزشک متخصص مشورت کنید
درمان توانبخشی سندروم آرنج تنیس بازان (لateral epicondylitis) معمولاً شامل چندین مرحله و روش است که به کاهش درد و بهبود عملکرد کمک می‌کند. این درمان‌ها ممکن است شامل موارد زیر باشد:
• استفاده از بریس یا بانداژ برای کاهش فشار بر روی ناحیه آسیب‌دیده.
▎1. یخ درمانی:
• استفاده از یخ به مدت ۱۵-۲۰ دقیقه چند بار در روز برای کاهش التهاب و درد.
▎2. فیزیوتراپی:
• تمرینات کششی: تمرینات کششی برای تقویت و افزایش انعطاف‌پذیری عضلات و تاندون‌های اطراف آرنج.
• تمرینات تقویتی: تقویت عضلات ساعد و شانه برای حمایت از آرنج.
• تحریک الکتریکی: استفاده از دستگاه‌های تحریک الکتریکی برای کاهش درد و تسریع بهبودی.
▎3. تغییرات در فعالیت‌ها:
• اصلاح تکنیک‌های ورزشی یا فعالیت‌های روزانه برای کاهش فشار بر روی آرنج.
• استفاده از ابزارهای مناسب و تکنیک‌های صحیح در ورزش.
▎4. ماساژ و درمان دستی:
• ماساژ ناحیه آسیب‌دیده و بافت‌های اطراف برای بهبود گردش خون و کاهش تنش.
▎5. درمان‌های پیشرفته:
• پلاسما غنی از پلاکت (PRP): در برخی موارد، تزریق PRP برای تسریع در روند بهبودی موثر است.
▎نکات مهم:
• مشاوره با یک فیزیوتراپیست یا پزشک متخصص برای تعیین بهترین برنامه درمانی ضروری است.
• پیگیری و انجام تمرینات به صورت منظم می‌تواند به تسریع روند بهبودی کمک کند.
همیشه قبل از شروع هر برنامه درمانی جدید با پزشک خود مشورت کنید.
Powered by WhatsApp Chat
پیام بگذارید