- 0933-1853918
- 0263-2717337
اسکلروز جانبی آمیوتروفیک نوع کشنده ای از بیماری نورون حرکتی است که با تخریب پیشرونده سلول های عصبی در نخاع و مغز مشخص می شود. این بیماری اغلب به نام یک بازیکن مشهور بیسبال که بر اثر این بیماری درگذشت، بیماری لو گریگ نامیده می شود. ALS یکی از مخرب ترین اختلالاتی است که بر عملکرد اعصاب و ماهیچه ها تأثیر می گذارد.
ALS بر عملکرد ذهنی یا حواس (مانند دیدن یا شنوایی) تأثیر نمی گذارد و مسری نیست. در حال حاضر هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد. اغلب افراد از هر گروه نژادی یا قومی بین سنین 40 تا 70 سال را تحت تاثیر قرار می دهد، اگرچه ممکن است در سنین پایین تر رخ دهد.
پراکنده این شایع ترین شکل ALS در ایالات متحده است که 90٪ تا 95٪ از همه موارد را تشکیل می دهد. این موارد به طور تصادفی و بدون هیچ علت شناخته شده ای رخ می دهند و هیچ سابقه خانوادگی ابتلا به ALS وجود ندارد.
خانوادگی:این شکل از ALS بر تعداد کمی از افراد تأثیر می گذارد و تصور می شود که ارثی باشد
ممکن است ابتدا ضعف در اندام داشته باشید که در طی چند روز یا معمولاً چند هفته ایجاد می شود. سپس، چند هفته تا چند ماه بعد، ضعف در اندام دیگر ایجاد می شود. گاهی اوقات مشکل اولیه می تواند یکی از مشکلات گفتار یا مشکل در بلع باشد.با پیشرفت ALS، علائم بیشتر و بیشتری مشاهده می شود. اینها شایع ترین علائم ALS هستند:
انقباض و گرفتگی عضلات به خصوص عضلات دست و پا
از دست دادن کنترل حرکتی در دست ها و بازوها
اختلال در استفاده از بازوها و پاها
زمین خوردن
انداختن اشیا
خستگی مداوم
دوره های غیرقابل کنترل خنده یا گریه
گفتار نامفهوم یا غلیظ و مشکل در فرافکنی صدا
با پیشرفت بیماری، علائم ممکن است شامل موارد زیر باشد:
مشکل در تنفس
مشکل در بلع
فلج
علائم ALS ممکن است شبیه سایر شرایط یا مشکلات پزشکی باشد. همیشه برای تشخیص به پزشک خود مراجعه کنید.
آزمایش خاصی برای تشخیص ALS وجود ندارد. ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی شما سابقه پزشکی و علائم شما را در نظر می‌گیرد و آزمایش‌های خاصی را برای رد سایر شرایط انجام می‌دهد، از جمله:
تست های آزمایشگاهی :اینها شامل مطالعات خون و ادرار و آزمایشات عملکرد تیروئید است.
بیوپسی عضله یا عصب: در این روش، پزشک نمونه‌ای از بافت یا سلول‌ها را از بدن خارج می‌کند و آن را زیر میکروسکوپ بررسی می‌کند.
lumbar puncture: در این آزمایش، پزشک یک سوزن مخصوص را در قسمت پایین کمر، در ناحیه اطراف نخاع قرار می دهد. در آنجا او می تواند فشار را در کانال نخاعی و مغز اندازه گیری کند. پزشک مقدار کمی از مایع مغزی نخاعی (CSF) را برمی دارد و آن را برای عفونت یا سایر مشکلات آزمایش می کند. CSF مایعی است که مغز و نخاع را شستشو می دهد.
اشعه ایکس: این آزمایش از پرتوهای انرژی الکترومغناطیسی نامرئی برای تولید تصاویری از بافت‌های داخلی، استخوان‌ها و اندام‌ها بر روی فیلم استفاده می‌کند.
تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI): در این روش از آهنرباهای بزرگ، فرکانس های رادیویی و یک کامپیوتر برای تولید تصاویر دقیق از اندام ها و ساختارهای بدن استفاده می شود.
تست های الکترودیاگنوستیک، مانند الکترومیوگرافی (EMG) و مطالعه هدایت عصبی (NCS): این مطالعات اختلالات عضلات و نورون های حرکتی را ارزیابی و تشخیص می دهند. پزشک شما الکترودها را به عضله وارد می کند یا آنها را روی پوست روی عضله یا گروه عضلانی قرار می دهد تا فعالیت الکتریکی و پاسخ های عضلانی را ثبت کند.
اگرچه هیچ درمان شناخته شده ای برای ALS وجود ندارد، داروی ریلوزول برای درمان تایید شده است و ممکن است پیشرفت بیماری را کند کند. با این حال گران است و به نظر می رسد نسبتاً مؤثر باشد. به طور کلی، درمان برای کمک به کنترل علائم طراحی شده است.
داروهای تجویز شده عبارتند از:
داروهایی مانند باکلوفن یا دیازپام ممکن است به کنترل اسپاستیسیتی کمک کنند.
گاباپنتین ممکن است برای کمک به کنترل درد تجویز شود.
تری هگزی فنیدیل یا آمی تریپتیلین ممکن است به بیماران در قورت دادن بزاق کمک کند.
از آنجا که خفگی با پیشرفت ALS شایع است، بیماران ممکن است نیاز به لوله ای به نام لوله گاستروستومی اندوسکوپیک از راه پوست (PEG) یا لوله تغذیه برای قرار دادن در معده برای تغذیه داشته باشند. ممکن است ارجاع به یک متخصص گوش، حلق و بینی – متخصص گوش، حلق و بینی – توصیه شود.
فیزیوتراپی، کاردرمانی، استفاده از وسایلی مانند بریس یا ویلچر و سایر درمان‌ها ممکن است به عملکرد بهتر عضلات و بهبود سلامت عمومی شما کمک کند. کسانی که در تکلم مشکل دارند ممکن است از گفتار درمانی و همچنین ترکیب‌کننده‌های گفتار و سیستم‌های ارتباطی مبتنی بر کامپیوتر بهره ببرند.
بیماران ALS به تدریج توانایی عملکرد و مراقبت از خود را از دست می دهند. آنها ممکن است از دو تا 10 سال پس از شروع بیماری زنده بمانند و حدود 20 درصد از بیماران ALS بیش از پنج سال پس از تشخیص زندگی می کنند.
به علت پیشرونده بودن بیماری داشتن یک روتین زندگی سالم،استفاده مداوم از دارو ها،جدی گرفتن خدمات توانبخشی و از همه مهم تر حفظ روحیه در کند کردن روند بیماری نقش بسزایی دارد. بسیاری از بیماران ALS نیاز به خدمات روانشناسی برای پیشگیری از اضطراب و افسردگی دارند.
منبع
Powered by WhatsApp Chat
پیام بگذارید